Op 17 september bezoek ik met mijn zussen de reünie van Lippenhuizen,
het Friese dorp waar we van 1959 tot de zomer van 1968 woonden. Ter ere van de
reünie wordt, na meer dan dertig jaar, een bloemencorso georganiseerd. Als we
door de Buosterwyk lopen en voor de basisschool een corsowagen zien staan,
steken we meteen onze neus tussen de bloemen. Hoe rook dat ook alweer?
Paarden
 |
| De wagen van basisschool De Flecht |
Het bloemencorso in Lippenhuizen wordt voor de eerste keer
georganiseerd in augustus 1954, om te vieren dat het Liphúster Feest voor de 75e
keer plaatsvindt. Regen bederft de pret enigszins, maar het dorp is zo enthousiast
dat een mooie traditie is geboren.
Op 26 augustus 1963 schrijft de Leeuwarder Courant: ‘Zonder
chauvinistisch te zijn kunnen we rustig stellen, dat Lippenhuizen met zijn
bloemencorso Eelde heeft overtroefd.’ Wat het bloemencorso van Lippenhuizen
charmanter maakt dan dat van zijn Drentse broer: hier trekken paarden de
wagens, in Eelde tractors. En, in Lippenhuizen zijn ‘het de kinderen die de
équipage der wagens vormen.’
Blancefloer
 |
| Floris ende Blancefloer |
In de jaren dat we in Lippenhuizen wonen, werkt mijn vader mee
aan het maken van wagens en ook mijn moeder zal meegeholpen hebben met het
prikken van de bloemen. Ik zit een paar keer op een bloemenwagen. In 1966 in een torentje als
Blancefloer die verlangend moet kijken naar een jongen in een
bloemenmand en in 1967, met een zusje en een vriendinnetje, als hippie bij een
oud huisje. Het geeft een heel feestelijk gevoel in een geur van dahlia’s,
asters en afrikaantjes langs dikke rijen mensen te rijden, vooral als de optocht
’s avonds nog een keer door het dorp trekt.
Dahlia akkers
 |
| Hippies in 1967 |
Het is ieder jaar weer afwachten of er voldoende bloemen
zijn. De vereniging Liphúster Feest bezit in de jaren zestig drie grote dahlia akkers
die een half miljoen bloemen moeten opbrengen. Soms mislukt dat, omdat door de
kou de dahliaknollen zijn verrot. Er wordt dan wel geprobeerd om in Eelde of
Frederiksoord of bij kwekers in het westen van het land bloemen te verkrijgen,
maar ook dat is niet altijd mogelijk.
‘Deze zomer geen bloemencorso te Lippenhuizen’ staat in 1973 in de Leeuwarder
Courant. De dorpstraat ligt eruit omdat er riolering wordt aangelegd en door de
kou zijn veel dahliaknollen verloren gegaan. En in 1974 is Lippenhuizen
corsomoe. Het is te duur geworden een bloemencorso te organiseren en het animo is uit het dorp verdwenen.
Maar nu, voor het feest 700 jaar Lippenhuizen, hebben vele
enthousiastelingen hun schouders eronder gezet om het bloemencorso voor een keer te laten herleven en is het hele dorp uitgelopen om twaalf prachtige wagens te bewonderen.
